Over Odalinde, nabijheid en het onzegbare
Sommige mensen stellen geen vragen. Ze stellen iets bloot.
Ze komt niet met een oordeel.
Maar je voelt aan alles: iets in jou wordt gezien.
En je weet – vanaf nu kun je niet meer doen alsof.
Ik herinner me haar eerste moment in het verhaal niet exact.
Geen donderslag, geen dramatische entree.
Alleen die stilte.
En het gevoel dat er nu iets uit evenwicht was.
Ze zei weinig. Maar alles aan haar was gericht.
Niet op confrontatie, maar op helderheid.
Ze wist wat ze wist – en had het niet nodig dat iemand haar daarin bevestigde.
Ze vroeg niets. Maar naast haar klonk elke zekerheid hol.
Aanvankelijk dacht ik dat ze iemand zou zijn die de boel een beetje opschudde,
een bijfiguur met scherpe zinnen.
Maar ze ging niet meer weg.
Niet uit het verhaal. Niet uit wat er op het spel stond.
Wat ze losmaakt in anderen — dat is haar werking.
Niet met woorden. Niet met dreiging.
Maar met bestaan.
Ze is zichzelf.
En dwingt daarmee anderen om zich af te vragen wie zij zijn,
of willen zijn,
of durven zijn.
Ik ben lang voorzichtig geweest in het schrijven van haar scènes.
Niet uit angst.
Maar omdat ik voelde dat ik niets mocht forceren.
Ze komt niet als je haar roept.
Ze verschijnt wanneer ze wil.
🔜 Volgende keer vertel ik over hoe nabijheid soms meer zegt dan handelingen – en over de scène die ik pas na weken durfde te laten staan.
📬 Volg het project via boekfunding.nl of schrijf je in voor mijn nieuwsbrief.
