Leestijd 2 minuten, 243 woorden
Over een ruïne, een gedachte, en wat bleef kleven
Ik had geen plan.
Geen idee dat ik een boek zou gaan schrijven over liefde en macht in de 13e eeuw. Geen opzet, geen titel. Ik had alleen een plek. En stilte.
Tussen de heuvels van Wallonië liep ik op een druilerige zaterdag door de ruïnes van een abdij. De stenen lagen er alsof ze iets verzwegen. Muren vol mos. Schaduw waar ooit gebeden werd. Ik raakte een stuk muur aan en dacht: hier is iets gebeurd.
Niet alleen wat in kronieken staat.
Iets wat nooit is opgeschreven.
Iets menselijks.
Die gedachte liet me niet los. Eerst kwamen er zinnen in mijn notitieboek. Later stemmen. Een monnik, mensen in de dorpen. Een vrouw. En vragen die maar bleven komen.
Hoe blijf je trouw aan een geloof dat botst met wat je voelt?
Wat gebeurt er als macht zich vermomt als moraal?
En wat als verlangen zich niet laat temmen — zelfs niet in een abdij?
Ik ging schrijven. Schrapte. Begon opnieuw. Zocht geen plot, maar een waarheid onder de oppervlakte.
En langzaam groeide daar een roman.
Gesitueerd halverwege de 13e eeuw, laten we zeggen; in het jaar 1243.
Maar geworteld in het nu.
Nu het boek bijna af is, kijk ik terug en weet ik:
Het begon niet met een ambitie.
Het begon met een ruïne.
En een stilte die iets wilde zeggen.
🔜 Volgende keer vertel ik over Jacobus, hoe die in mijn verhaal terechtgekomen is.
📬 Op de hoogte blijven? Reserveer mijn roman hier op boekfunding.nl en ontvang mijn nieuwsbrief of volg de campagne en kom zo af en toe eens terug.
