Na een jarenlange overlevingsstrijd als alleenstaande moeder met twee dochters werd het allemaal teveel. Ik kreeg een angstpsychose en een depressie. Het duurde alles bij elkaar vijf jaar. Toen ik weer overeind was gekrabbeld besloot ik te gaan schrijven over de traumatische gebeurtenis twintig jaar eerder in mijn leven en alles wat daarna de revue passeerde; ik voelde de behoefte om te begrijpen waarom het zó mis was gegaan. Na een jaar schrijven besefte ik dat mijn verhaal niet begon bij die traumatische gebeurtenis maar bij de plek waar mijn wieg heeft gestaan.
Elk mens heeft een thuis in zichzelf nodig om op terug te kunnen vallen in het volwassen leven. Dat thuis krijg je mee doordat je ouders er voor je zijn, je laten weten dat je de moeite waard bent en dat je goed bent zoals je bent. Maar wat als je dat niet hebt meegekregen om wat voor reden of oorzaak dan ook? Tijdens het schrijven van mijn boek ontdekte ik wat mij telkens heeft geholpen om mij door het leven te slaan, waar ik troost vond en wat uiteindelijk van betekenis is.
kinderen. Ze heeft na de mavo de mbo-opleiding Inrichtingswerker (pedagogisch werker maar de opleiding bestaat niet meer in deze vorm) afgerond en wist daarna niet goed wat ze met haar leven wilde. Ze is op haar twintigste in Amsterdam neergestreken en woont en werkt daar nog altijd. Ze heeft talloze banen als huishoudelijke hulp en in de horeca gehad en is uiteindelijk in het secretaresse vak gerold. Ze heeft sindsdien de kost verdiend met secretarieel en administratief werk bij zowel profit- als nonprofitorganisaties.
